Kızımla kütüphaneye gitmeyi çok severiz. Kütüphaneden ödünç kitap almayı bir gelenek haline getirdik diyebilirim.
Bizim kütüphanemizde çocuk köşesi bölümüne her zaman hızlı adımlarla koşarız. Ancak o bölümün içler acısı haline her zaman üzülmüşümdür. O daracık raflarda kızımın yaşına uygun, onun sevebileceği bir kitabı seçmek akla karayı seçmekten daha zor. Sıkışmış kitaplar arasında gözlerimiz yavaş yavaş gezinirken alt rafta sayfaları neredeyse hamur haline gelmiş, dağılmış kitaplar görmek insanı üzüyor.
Sonra düşünüyorum kızıma farkettirmeden; çocukların bu kitapları seçmesi için daha pratik bir yol bulunamaz mıydı diye. Elbette bulunurdu diyorum kendi kendime. Kızımsa bu duruma pek aldırmıyor ya da öyle görünüyor. Bir de düşünüyorum bizim zamanımızda bunca kitap mı vardı diye ama bu da çok sınırlı bir bakış açısı oluyor. Ben yardımcı olmasam çocuk hangi kitabı seçeceğini şaşırıyor. Her çocuk bu şekilde bilinçsizce kitap seçse onları okumaktan soğutmuş olmuyor muyuz?
Bu başlık daha çok konuşulur...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder